Wojciech Fibak 1976

W połowie lat siedemdziesiątych na wielką, międzynarodową arenę tenisową wkroczył Wojciech Fibak i osiągnął na niej wyniki predystynujące go do miana najlepszego tenisisty polskiego wszechczasów. Fibak już wtedy wiedział, że punkty w światowym Grand Prix są ważniejsze niż tytuły najlepszego w kraju. Toteż w okresie swej wielkiej kariery, czyli po roku 1974, tylko dwukrotnie uczestniczył w mistrzostwach Polski. Pierwszy raz w 1975 w Łodzi, gdzie zwyciężył, pokonując w finale Jacka Niedźwiedzkiego. Do sensacji natomiast doszło podczas drugiego startu Fibaka w MP w 1977 r. w Jeleniej Górze. Continue Reading

Danuta Wieczorek-Szwaj

W tej samej mniej więcej epoce trwającej od połowy lat sześćdziesiątych, aż pod koniec lat siedemdziesiątych wspaniałą rywalizacją zabłysnęły dwie śląskie tenisistki Danuta Wieczorek-Szwaj i Barbara Kral-Olsza. Pierwsza z nich zdobyła w singlu 8, a druga 5 tytułów mistrzowskich, przy czym w finałach grały przeciwko sobie 10 razy. W latach 1966-1971 zwycięsko z tych pojedynków wychodziła Wieczorek-Szwaj, a w latach 1972-1974 i 1976 lepsza okazywała się Kral-Olsza. Ostatnie słowo należało jednak do Szwajowej, która w poznańskich mistrzostwach 1979 r pokonała w finale Olszę. Później żadna z nich nie sięgnęła już po sukces. Można przypuszczać, że gdyby zawodniczki te stanowiły parę deblową to mistrzostwo Polski długo pozostawałoby w ich posiadaniu. Rozbieżne interesy klubowe sprawiły jednak, że tylko raz zagrały ze sobą w parze, właśnie podczas tych poznańskich MP-79 i oczywiście wygrały, pokonując w finale Iwonę Kuczyńską i Marzenę Sieradzką. Continue Reading

Fot. poznan.fandom.com

Piękną kartę w historii mistrzostw Polski zapisał poznański tenisista Wiesław Gąsiorek. W wieku juniora nie odnosił sukcesów w MP, ale kiedy w wieku 23 lat na mistrzostwach Polski w Łodzi w 1959 r pokonał w finale Władysława Skoneckiego, niepodzielnie dzierżył ten tytuł przez 12 kolejnych lat, gromiąc w finałach tak znanych wówczas zawodników jak Józef Orlikowski, Mieczysław Rybarczyk, Bogdan Maniewski, Piotr Jamroz. Do jego sukcesów doliczyć jeszcze trzeba pięć tytułów w grze podwójnej i cztery w grze mieszanej, no i sukcesy w międzynarodowych mistrzostwach Polski, w których tylko w singlu zwyciężał czterokrotnie. Wspaniałą, dwunastoletnią passę Gąsiorka przerwał dopiero w 1971 r Tadeusz Nowicki. Continue Reading

Zdj. Narodowe Archiwum Cyfrowe

Bezpośrednio po drugiej wojnie światowej królem polskiego tenisa został tryskający wprost talentem Władysław Skonecki. Już w 1938 roku zasygnalizował swoje wielkie możliwości zdobywając tytuł mistrza Polski juniorów. Wojna zabrała mu najlepsze lata, ale po jej zakończeniu i tak zabłysnął. Wprawdzie w 1945 roku w finale krakowskich mistrzostw uległ jeszcze Józefowi Hebdzie, ale poczynając od 1946 r pięć razy pod rząd wywalczył mistrzostwo kraju, przy czym dwukrotnie pokonał w finałach owego sławnego Hebdę, raz Leona Kończaka i dwukrotnie Józefa Piątka. Po tym ostatnim sukcesie w 1950 r Skonecki pozostał za granicą. Wprawdzie wiosną 1956 r. powrócił do kraju, ale miał już wówczas 35 lat i siły fizyczne nie takie jak dawniej. Dochodził co prawda do finałów MP, ale przegrywał w nich najpierw z Andrzejem Licisem, a później z Wiesławem Gąsiorkiem. Continue Reading